Matka Boża Różańcowa z Pompejów. Po Jej prawej stronie - św. Dominik, po lewej - św. Katarzyna Sieneńska
Święto Matki Bożej Różańcowej obchodzone jest w Kościele od 1572 roku, gdy święty papież Pius V ustanowił je na pamiątkę wielkiego zwycięstwa Ligi Świętej – koalicji Państwa Kościelnego, Hiszpanii, Wenecji, Genui, Sabaudii-Piemontu oraz Zakonu Maltańskiego – nad wojskami Imperium Osmańskiego. Do Ligi, niestety, nie przyłączyła się Polska pod rządami Zygmunta Augusta.
Wielka bitwa miała miejsce 7 października 1571 roku pod Lepanto, w dzisiejszej Grecji. Papież, święty Pius V, wezwał w tym samym czasie wszystkich do modlitwy różańcowej w intencji zwycięstwa nad armią spod znaku półksiężyca. Nieoczekiwana zmiana wiatru pozwoliła powstrzymać islamską inwazję na Europę, co Kościół zawdzięcza cudownej interwencji Najświętszej Maryi Panny. Kiedy wynik bitwy był już przesądzony, święty Pius V miał objawienie, w którym zobaczył zwycięstwo za przyczyną Królowej Różańca Świętego. Dopiero kilka dni później do Rzymu dotarło poselstwo z wieścią o pokonaniu Turków.
Początkowo dzisiejsze święto nosiło nazwę Matki Bożej Zwycięskiej, jednak kolejny papież, Grzegorz XIII, zdecydował, o zmianie jego nazwy na święto Najświętszej Maryi Panny Różańcowej. W 1716 roku papież Klemens XII rozszerzył święto na cały Kościół zmieniając jego datę na pierwszą niedzielę października. W 1885 roku papież Leon XIII polecił, by październik stał się miesiącem szczególnie poświęconym modlitwie różańcowej. Święty Papież Pius X przywrócił datę święta na dzień 7 października, jednak Mszał Rzymski dopuszcza także obchód zewnętrzny święta w pierwszą niedzielę października.
Trudno zliczyć ileż łask, cudów, dusz wybawionych od piekła i powstrzymanych kar Bożych dzięki modlitwie różańcowej.
